Terug is Amsterdam is Japan niet langer een land waarin ik de weg steeds kwijtraak, maar een droomland, niet echt te onderscheiden van de andere landen waar ik niet ben.
Het verlangen om ergens anders te zijn dan je bent, in Japan bijvoorbeeld, gaat voorbij aan je lichamelijke aanwezigheid ter plekke. Te vergelijken met kijken naar een film. In de bioscoop voel je de misselijk makende hitte van de woestijn niet waarnaar je zit te kijken. Dromend over Kyoto voel ik de vermoeidheid niet, die uit mijn tenen optrok toen in Fukui bleek dat de geldautomaten mijn bankpas niet accepteerden, en ik niet kon inchecken bij de eerste drie hotels waar ik aanklopte.
Ik droomde vannacht over de boeddhistische monnik die ik in de bergen tegenkwam, ik vroeg hem wat hij doet als hij lichamelijke lust voelt opkomen. Als antwoord bladerde hij in een boek (wat ik eerder zag in de Tibetaanse speelfilm Samsara), waarin minnende geliefden onder elkaars liefkozingen veranderen in de skeletten die ze eens zullen zijn. Dat doofde zijn lust wel uit.
Die lichamelijke aanwezigheid ter plekke maakt alle verschil. Het bewegende lijf – op zoek naar voedsel en een slaapplek – neemt ruimte in waarin ook andere lijven zich bewegen, en als je niet oppast, botsen ze tegen je aan, al zal dat op de trottoirs van Kyoto minder snel voorkomen dan in Lagos, stel ik me voor, maar dat kan in het echt wel heel anders zijn, want in die stad was ik nog nooit als lichaam tussen andere lichamen.
Lagos, dat is mijn volgende Tokyo.
Amsterdam, 14 mei 2014 | zie ook Japan in Image lab
Lagos? Waarom Lagos?
Ha! Lagos of all places, kun je lezen in: Toekomstlust in Word lab