Op het nachtkastje van mijn hotel ligt The Teaching of Buddha, waar in Amerikaanse hotels doorgaans de bijbel ligt. Ik lees een passage over een man die krankzinnig werd toen hij in de verkeerde kant van de spiegel keek en zichzelf niet zag. Het commentaar van de Boeddha: hoe onnodig om krankzinnig te worden, alleen maar omdat je jezelf niet in de verkeerde kant van de spiegel ziet.
Sommige mensen worden krankzinnig als ze zichzelf in de goede kant van de spiegel zien. De Boeddha zou zeggen: hoe onnodig.
De monniken in Eiheiji tempel trainen hun geest, om niet langer misleid te worden door hun zintuiglijke indrukken, hun gedachten, hun emoties. Ik zag ze gisteren in de tempel zitten, in lotushouding, gezicht naar de wand, ruggen kaarsrecht: rijen kaalkoppen in shikantaza, ‘just sitting’. Alleen maar zitten, om de bewegingen van de geest te doorgronden en de geest vrij te laten zwerven.
Het zwerven van de vrije geest: dat moet nog mooier zijn dan dwalen in een stad vol vreemde tekens, zonder wifi om je terug op het pad te krijgen. In The Teaching of Buddha lees ik dat alles in deze wereld ontspringt aan de geest.
Bij het uitchecken vraag ik aan het receptiemeisje of ik het boek kan kopen. Hoewel de verleiding groot was, heb ik het niet gewoon in mijn koffer gestopt. Nee, zegt ze, dat kan niet. Ik stel voor dat ze het aan haar manager vraagt. Ze trippelt weg en komt even later terug. Three. Driehonderd? No, three. Ze zegt free. Ze geeft me The Teaching of Buddha voor niets.
Op het station raakt mijn armbandje verstrikt in het hengsel van mijn rugzak en de trein komt er zo aan. Ik wil noch mijn armband noch mijn rugzak kapot trekken, maar zolang ze aan elkaar zitten, kan ik niet opstaan. Het is als de vis en de haak. Ik hoor mijn trein het station binnenrijden, maar het armbandje komt alleen maar vaster te zitten.
Dan buigt een Japans vrouwtje zich over me heen, met haar knoestige vingers peutert ze het slotje open, ze glimlacht, en dat maakt alles weer anders.
Obama, 3 mei 2014 | zie ook Japan in Image lab
Net terug uit Barcelona en eindelijk de tijd genomen om alles te lezen en je site te bewonderen. En dan te bedenken dat het meeste nog niet eens beschreven is. Nu al trots op je richting. xx take care!
Erg leuk om je posts te lezen. Ik herken veel van wat je schrijft, zoals in Kyoto, dat de mensen door je heen kijken en tegelijkertijd erg vriendelijk zijn om te helpen.
En je hebt Eheiji toch kunnen bezoeken. Zeer benieuwd naar al je avonturen, liefs Gretha
Mooi om je zo op je uiterlijke en innerlijke reis te mogen volgen, Annerieke. Je bent en beweegt je wel echt als een Zen- leerling temidden van zoveel terra incognita en vreemd-heid.Tegelijk weet je, juist daardoor (?), je zintuigen optimaal te gebruiken en die in zinnelijke beelden en woorden om te zetten. Ik geniet ervan en kan je leerbeweging zo een beetje volgen. Dank je veel daarvoor. En weet je verbonden!